Kώστας Kαββαθάς
H ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗή το γελοίον του πράγματος
K ανονικά, αυτή την _εξομολόγηση_ θα _πρεπε να την κάνω στους
_πνευματικούς μου γονείς_, στην _εκκλησία_ του Αγίου
Χριστόφορου (που είναι προστάτης των οδηγών), αλλά τον
τελευταίο καιρό, όλο λείπουν. O ένας, ο Τάζιο Νουβολάρι,
δοκιμάζει ?λφα Ρομέο στις λεωφόρους του ουρανού πάνω απ_ την
Πάδουα, ο άλλος, ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο, τρέχει με μια 300SLR
στους δρόμους του Μίλε Μίλια και του Καρέρα Παναμερικάνα και ο
τρίτος, ο Έντζο Φεράρι, έχει εξαφανισθεί στις αλέες του
παραδείσου. Όσο για τους άλλους _ιερωμένους_, τον Φον Τριπς,
τον Κλαρκ, τον Κόλινς, τον Ριντ και τον Βιλνέβ και τους
άλλους, ούτε αυτούς τους έχω συναντήσει από την ημέρα που
σκοτώθηκε ο Σένα. Από αξιόπιστη πηγή πληροφορήθηκα ότι
κινούνται μεταξύ του παλιού Νίρμπουργκρινγκ και του οτοντρόμο
της Μόνζα δοκιμάζοντας Φεράρι GTO και Πόρσε με μακριές ουρές
για τις 24 Ώρες του Μαν.
Μετά από αυτά, δεν μου μένει παρά να εξομολογηθώ στους
αναγνώστες ελπίζοντας ότι θα με συγχωρέσουν γιατί_ αμάρτησα.
Ποια είναι η αμαρτία; Ότι δεν χαίρομαι πλέον την οδήγηση, αυτή
είναι η αμαρτία και εύχομαι να μη μ_ ακούσει ο _άγιος_ Ένζο
γιατί _την έχω βαμμένη_. Και πώς να την χαρώ, αφού τα
πραγματικά αυτοκίνητα εξαφανίστηκαν και το ίδιο ισχύει και για
τους πραγματικούς οδηγούς. Είναι άραγε υπερβολή να πω ότι οι
δρόμοι γέμισαν με αυτοκινούμενα στέγαστρα, με αερόσακους και
ABS αλλά και άτομα που απλώς περιστρέφουν ένα τσέρκι (το
τιμόνι), μια δεξιά, μια αριστερά;
Τον τελευταίο μήνα, και με την ευκαιρία του _επετειακού_
τεύχους, οδήγησα πολλά καινούρια αυτοκίνητα, αλλά θυμάμαι τα
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μόνο τριών: τις εξωπραγματικές
επιδόσεις του ?ουντι RS2 με τους 420 ίππους (αλλά και την
εξωπραγματική του τιμή), τον θαυμάσιο κινητήρα του νέου Μάζντα
323F 1,5 και τον επίσης εξαίσιο κινητήρα του νέου Νισάν 200SX.
Βέβαια, αν είχα την ευκαιρία να πάω στο Μαρανέλο και να
οδηγήσω τη Φεράρι F355 αλλά και στο Τσουφενχάουζεν για τη νέα
Πόρσε Καρέρα 4, τότε τα πράγματα θα ήταν σαφώς διαφορετικά.
Όμως, οι εποχές που έκανα... 36 ταξίδια το χρόνο μάλλον
παρήλθαν οριστικά. Οι _υποχρεώσεις_ βλέπετε! Αλλά, έστω ότι
έπαιρνα τη _δόση_ μου. Μετά τι θα γινόταν; Θα επέστρεφα στη
Χαρτόβια και οι ευχάριστες αυτοκινητιστικές στιγμές θα
μετατρέπονταν σε άγχος και αγωνία από τα όσα, τρελά και
απαράδεκτα, συμβαίνουν στη χώρα μας.
Στην οποία χώρα μας (όπως λέει και ο Νίκος Μάργαρης) η κατοχή
και χρήση ενός καλού αυτοκινήτου αποτελεί, σύμφωνα με τους
γελωτοποιούς της εξουσίας, έγκλημα κατά της -διεστραμμένης-
κοινωνίας που οι ίδιοι (οι γελωτοποιοί) τόσο περίτεχνα έχουν
στήσει.
Τι θέλω να πω; Απλά ότι δεν μπορούμε ν_ αποκτήσουμε ένα καλό
αυτοκίνητο, επειδή το _κράτος_ έχει να συντηρήσει -με την
εξοντωτική φορολογία που επιβάλλει στους πολίτες που κάνουν το
λάθος να είναι _εν τάξει_ με τις υποχρεώσεις τους- τους
δεκάδες ΔΕΚΟ-ελέφαντες που συντηρεί με το πρόσχημα της
_κοινωνικής πολιτικής_. Εξακόσια δισεκατομμύρια γράφουν οι
εφημερίδες χρωστάει η Ολυμπιακή Αεροπορία και, αυτά τα 600,
συν άλλα 1000 ή 2000 δισ. (κανείς δεν ξέρει πλέον) καλούνται
να πληρώσουν οι λίγοι Έλληνες που εργάζονται και παράγουν!
Για ποια _καλά αυτοκίνητα_ και ποια _χαρά της οδήγησης_ να
μιλήσουμε σε μια χώρα που μας κάνει να αισθανόμαστε
έ ν ο χ ο ι επειδή απλά και μόνο ζ ο ύ μ ε σ_ αυτή;
Ναι, ξέρω ότι όλοι οι Έλληνες δεν σκέπτονται με τον ίδιο
τρόπο. Μια _βόλτα_ το βράδυ στις χασαποταβέρνες της Βάρης ή,
μια Τετάρτη, στην _παραλιακή_ του Σουνίου, θα δείξει πως
δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας δεν _καταλαβαίνουν μία_ απ_
αυτά τα πράγματα. Ως μη υπάρχοντες για το ελληνικό _κράτος_,
ζουν και εργάζονται στην μη-πραγματικότητα που τόσο καλά
περιγράφεται από τα _τραγούδια_ του λε-πα. Ένα πρόσθετο
στοιχείο της εξομολόγησής μου είναι ότι, πού και πού, σταματώ
στις χασαποταβέρνες (με κίνδυνο να με απαγάγουν οι _τσολιάδες_
που ψαρεύουν πελάτες) και, σαν μαγεμένος, παρατηρώ τα γεμάτα
ευτυχία πρόσωπα και τα _γιωταχί_ των εν λόγω συνελλήνων.
Δεκάρα δεν δίνουν για τα τεκμήρια, το πρόγραμμα σύγκλισης δεν
τους απασχολεί και η ΥΠΕΔΑ είναι ποδοσφαιρική ομάδα τρίτης
κατηγορίας. Τις προάλλες μάλιστα, είχα τη χαρά να μιλήσω μ_
έναν απ_ αυτούς και, πρέπει να ομολογήσω, η λογική του με_
κατέκτησε.
_Τι μου τσαμπουνάς, ρε δικέ μου_, είπε, _έχω τέσσερα
αυτοκίνητα, δύο τζιπ και δύο επιβατικά και δεν πληρώνω μία_.
_Και από τεκμήρια πώς πάτε;_ ρώτησα.
_Ποια τεκμήρια και μιρμήρια, δικέ μου. Εγώ δεν έχω_
εισοδήματα. Είμαι συνταξιούχος!_
O εν λόγω συνέλλην κατέχει, ως συνταξιούχος, τρία χωματουργικά
μηχανήματα (μία τσάπα, ένα βελόνι, μία μπουλντόζα) και δύο
δεκάτονα φορτηγά τα οποία εργάζονται και κυκλοφορούν
(ανενόχλητα) σε ολόκληρη την Αττική. Ακόμα, ο εν λόγω κύριος,
διαθέτει ένα _κανονικό_ σπίτι, στο όνομα της συζύγου του, στα
Μεσόγεια, και τρία αυθαίρετα σε διάφορες περιοχές της
ανατολικής Αττικής, συν μερικές δεκάδες στρέμματα αγροτικής
γης που του επιτρέπουν αφενός να κυκλοφορεί αυτοκίνητο με
πινακίδες _AM_ (Αγροτικό Μηχάνημα) κι αφετέρου να πουλάει και
να επιδοτεί τις μπίζνες που αναπτύσσουν οι -ανήλικοι- υιοί
του.
Αν σκεφθείτε ότι στην ελληνική επικράτεια πρέπει να υπάρχουν
δεκάδες χιλιάδες παρόμοιοι _συνταξιούχοι_, τότε εύκολα
μπορείτε να καταλάβετε γιατί, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, οι
δρόμοι γεμίζουν με _χαρούμενους_ οδηγούς και απαστράπτοντα
στέγαστρα, πολλά από τα οποία φέρουν επαξίως και τον τίτλο του
πεζοδρομιοκυνηγού.
Συνεχίζοντας την εξομολόγησή μου πρέπει να σας πω ότι δεν μ_
αρέσει πλέον να οδηγώ, διότι κάθε στιγμή αισθάνομαι σαν
μελλοθάνατος. Ίσως πολλοί από εσάς να μην το πιστεύουν, αλλά
σας διαβεβαιώ ότι τα όσα συμβαίνουν στους δρόμους της Ελλάδας
δεν συμβαίνουν σε καμιά άλλη χώρα της γης, με την εξαίρεση
ίσως της Τουρκίας.
Τι κάνουμε λοιπόν; Ακολουθούμε το παράδειγμα του _τζέντλεμαν_
των Μεσογείων και αποχωρούμε από τη μία φαινομενική
πραγματικότητα σε μια άλλη ή παραμένουμε στις επάλξεις
κυνηγώντας, όπως επισήμανε και ο Γιάννης Παγώνης στον Αντίλογο
του Οκτωβρίου, ανεμόμυλους ως άλλοι Δον Κιχώτες;
Σκληρό το ερώτημα και η απάντηση δύσκολη, μετά από 35 χρόνια
στο, επίσης φαινομενικό, _μετερίζι_ της δημοσιογραφίας;
Ίσως μια λύση θα ήταν να πηγαίνω μια ή δυο φορές το χρόνο στον
ΤαΫγετο με την Ιντεγκράλε και να κάνω, ως άλλος Κολοσσός του
Αμαρουσίου, τη δική μου ειδική διαδρομή (με όλα της τα_
επακόλουθα για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο), αλλά ούτε αυτό
δύναται να θεωρηθεί λύση.
Λύση θα ήταν να είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις ώστε οι
συνέλληνες που έχουν παρόμοιες_ τύψεις να αισθάνονται
περήφανοι με τη δουλειά που κάνουν. Να υπήρχαν εργοστάσια,
κέντρα έρευνας και εξέλιξης, να υπήρχε ένα αυτοκινητοδρόμιο
όπου θα δοκιμάζονταν αυτοκίνητα (επιβατικά και αγωνιστικά) που
θα είχαν σχεδιάσει και κατασκευάσει Έλληνες μηχανικοί αλλά,
πάνω απ_ όλα, να υπήρχε ένα κράτος που δεν θα εξαπατούσε με
τόσο χυδαίο τρόπο τους αξιοπρεπείς πολίτες.
Βλέπετε λοιπόν το γελοίον του πράγματος; Να είναι κάποιος μέσα
στ_ αυτοκίνητα μέχρι τα _μπούνια_ αλλά να αισθάνεται ένοχος;
Το ίδιο πιστεύω ότι αισθάνονται και εκείνοι που είναι _μέχρι
τα μπούνια_ μέσα στην Πληροφορική, στη Βιομηχανία, στην
Έρευνα, στην Παιδεία, παντού... Έλληνες που _σκοτώνονται_ στη
δουλειά, που δημιουργούν, που χτίζουν αντί να γκρεμίζουν, αλλά
που αισθάνονται_ ηλίθιοι όταν έρχονται αντιμέτωποι με την
ελληνική πραγματικότητα.
Αυτά λοιπόν με τις τύψεις μου. Ας δούμε τι άλλο πρόλαβα να
κάνω στο σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το τέλος
της παραγωγής του τεύχους Οκτωβρίου μέχρι την παράδοση των
κειμένων του Αντίλογου στις 8 του περασμένου μηνός.
Πρώτα απ_ όλα_ κοιμήθηκα ένα σαββατοκύριακο. Μετά πήγα, για
λίγες ώρες, στη Ρώμη όπου είδα τη νέα Λάντσια Κάππα
(περιμένετε να δείτε την ιταλική αντίληψη περί ποιότητος και
μετά συζητάμε για την ποιότητα μιας_ άλλης ευρωπαϊκής χώρας)
και άκουσα τον αρχηγό του Γκρούπο, τον Πάολο Κανταρέλα, να
μιλάει γεμάτος αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον της ιταλικής
αυτοκινητοβιομηχανίας (γιατί το μακρινό μέλλον είναι αόρατο
για όλους). Την πρώτη εβδομάδα του μήνα επισκέφθηκα για μία
ημέρα την Έκθεση Αυτοκινήτου στο Παρίσι όπου είδα ότι η
διεθνής αυτοκινητοβιομηχανία αρνείται να το βάλει κάτω (όλοι
ήταν αισιόδοξοι για το μέλλον), και στο τέλος του μήνα οδήγησα
(επρόκειτο να οδηγήσω, είναι η σωστή διατύπωση, μια και οι
γραμμές αυτές γράφονται στις 2 του Οκτωβρίου) το νέο Φορντ
Σκόρπιο καθώς και_ κάτι άλλο που θα μου επιτρέψετε να
παρουσιάσω σαν έκπληξη στο τεύχος Δεκεμβρίου.
Τελειώνοντας αυτή τη σύντομη _εξομολόγηση_ πρέπει να σας
ζητήσω να με συγχωρήσετε αν αυτόν το μήνα δεν είμαι ο
_συνηθισμένος μου εαυτός_. Εκτός από τα _ψυχολογικά_
προβλήματα αντιμετωπίζω και προβλήματα με το χρόνο. Οι ώρες
ανάπαυσης έχουν περιορισθεί σε τέσσερις το 24ωρο και η
συνεπακόλουθη_ διάλυση φαίνεται ακόμα και στις...
εξομολογήσεις!_Κ.Κ.
META THN ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
_του επετειακού τεύχους
Σ άββατο, 24 Σεπτεμβρίου και προσπαθώ να επιστρέψω στην
πραγματικότητα. Να _προσγειωθώ_ μετά το _ταξίδι_ του
τεύχους-μαμούθ του Οκτωβρίου που σηματοδότησε την είσοδο στον
25ο χρόνο της ζωής του περιοδικού. O μεγάλος όγκος της
δουλειάς τέλειωσε χθες, αλλά τα νεύρα (όλων) είναι ακόμα
τεντωμένα καθώς, κανείς δεν ξέρει ακόμα αν το αποτέλεσμα θα
εγκριθεί από τους αναγνώστες. Όλοι προσπαθήσαμε να κάνουμε ένα
διαφορετικό περιοδικό, ένα τεύχος που θα δείξει σε όλους ότι
οι Έλληνες δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, τεχνικοί και, αν θέλετε,
εκδότες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ευρωπαίους (και
αμερικανούς) _εκπολιτιστές_ τουλάχιστον στο δικό μας τομέα.
Όπως καταλαβαίνετε, όλοι μέσα στους 4T, θα περιμένουμε με
αγωνία την απόφαση του _δικαστηρίου_, την κρίση των
αναγνωστών.
Όπως θα είδατε δεν ήταν λίγες οι αλλαγές που έγιναν στους 4T,
με κύρια βέβαια, τη μετατροπή του Αντίλογου σ_ ένα είδος
ξεχωριστού _περιοδικού μέσα στο περιοδικό_, στις σελίδες του
οποίου οι εκλεκτοί συνεργάτες μας θα μπορούν πιο _ελεύθερα_ να
γράφουν για θέματα που συνήθως δεν έχουνάμεση σχέση με το
αυτοκίνητο, αλλά σίγουρα έχουν με τους ανθρώπους που το_
οδηγούν! Δεν χρειάζεται βέβαια να πω ότι περιμένουμε και τις
δικές σας απόψεις γι_ αυτή μας την επιλογή, αν δηλαδή
συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη νέα μορφή του Αντίλογου.
Δεν σας λέω ότι όλα έγιναν σωστά. O όγκος της δουλειάς και ο
λίγος χρόνος που μένει ανάμεσα στις ημερομηνίες έκδοσης, δεν
μας επέτρεψε να _δούμε_ τις μεταβολές (δημοσιογραφικές και
αισθητικές) με την άνεση που θα επιθυμούσαμε, γι_ αυτό ίσως
υπάρχουν δημοσιογραφικές, αλλά και αισθητικές υπερβολές (όπως,
για παράδειγμα, αυτές εδώ οι σελίδες στο προηγούμενο τεύχος).
Να είσαστε όμως βέβαιοι ότι στα επόμενα τεύχη θα τις
διορθώσουμε και οι 4TPOXOI και οι συνεργάτες τους θα βαδίσουν
όσο πιο σωστά μπορούν, στη νέα μορφή που τους επιβάλλουν οι
καιροί.
Οι καιροί, αγαπητοί συνταξιδιώτες... Απαιτητικοί, δύσκολοι,
άγριοι, γεμάτοι παγίδες για τον καθένα από εμάς, αλλά και για
την πατρίδα μας που για λόγους που όλοι πλέον γνωρίζουμε,
βάλλεται από παντού. Μέσα στο _φρενοκομείο_ της καθημερινής
δουλειάς βρίσκαμε το χρόνο να παρακολουθήσουμε τους
εξευτελισμούς με τη δίκη των μειονοτικών της νότιας Αλβανίας,
αλλά και εκείνους με τις δηλώσεις των _εκπολιτιστών_ Κίνκελ
και Ζιπέ, που τα κρανία τους διαθέτουν μνήμες ROM και όχι RAM,
αλλιώς δεν θα ξεχνούσαν τα δεινά που τα κράτη τους έφεραν σε
άλλες χώρες τα τελευταία 75 χρόνια. Από τη μια αισθανόμαστε_
εθνικά υπερήφανοι για τη δουλειά μας στο συγκεκριμένο χώρο και
από την άλλη εξευτελισμένοι από την κατάντια μας. Όταν
βρίσκαμε λίγο καιρό, αναρωτιόμαστε ποιος (ή ποιοι) είναι
εκείνος/οι που θα μας ξαναδώσει/ουν τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
Τα σκέπτομαι και λέω: αποκλείεται ν_ αρχίσεις το_ κήρυγμα.
Αρκετά έχουν ακούσει οι αναγνώστες. Τα λόγια τέλειωσαν και
χρειάζονται έργα. Τι _έργα_ όμως μπορεί να κάνει κανείς μέσα
από τις σελίδες ενός αυτοκινητιστικού περιοδικού, πέρα απ_ το
να εκφράσει τις προσωπικές του απόψεις (που δεν σημαίνει ότι
είναι απαραίτητα σωστές). Είκοσι πέντε χρόνια τώρα γράφουμε
(συν άλλα 10 στην προ 4T εποχή) για τα προβλήματα που
απασχολούν τους οδηγούς και την αγορά του αυτοκινήτου... Με
την εξαίρεση του μέτρου της απόσυρσης είδατε να έχει γίνει
κάτι άλλο; Οι δρόμοι εξακολουθούν να θυμίζουν τεταρτοκοσμική
χώρα, η οδική συμπεριφορά μας λίγο απέχει από εκείνη των
εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου και οι αριθμοί των
νεκρών και των τραυματιών συνεχώς αυξάνονται αντί να
μειώνονται. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλον στον Τύπο, εμείς
στους 4T αισθανόμαστε σαν να ζούμε σε μια άλλη_ διάσταση! Σαν
τον ήρωα της ταινίας Ghost που, ενώ έχει φύγει απ_ αυτόν το
μάταιο κόσμο, παρέμενε στη γη, βλέποντας πράγματα που οι
ζωντανοί δεν μπορούσαν να δουν. Χρειάζεται άραγε μεγάλη_
εξυπνάδα ή παρατηρητικότητα για να δει κανείς ότι το πράγμα
δεν πάει άλλο όχι μόνο στον τομέα των τροχαίων και της
αυτοκινητιστικής αγοράς (παρωνυχίδες στο γενικό αλαλούμ), αλλά
σε άλλους, κρίσιμους για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας.
Στην Παιδεία, για παράδειγμα, αμερικανοθρεμμένοι μαθητευόμενοι
μάγοι, ετοιμάζουν νέα _μεταρρύθμιση_ που θα _τελειώσει_ όλες
τις προηγούμενες. Κατάργηση των εξετάσεων, των αξιολογήσεων
των μαθητών και -το κυριότερο- των εκπαιδευτικών. Ένα
γενικευμένο _μπάτε σκύλοι αλέστε_, που θα μεταβάλει τους νέους
σε καταναλωτικά ζόμπι, σε ρομποτάκια έτοιμα να δεχτούν τα
_προγράμματα_ που θα εμφυτεύσουν στους εγκεφάλους τους οι
_σοφτγουέαρ εντζινίαρς_ της παρακμής.
H πάροδος του χρόνου (και η ηλικία) τείνει να μετατρέψει τους
ανθρώπους σε αποστειρωμένους, μυγιάγγιχτους και, πολλές φορές,
κομπλεξικούς _γέρους_ που πιστεύουν ότι οι θέσεις, οι απόψεις
και οι ιδέες τους έχουν το αλάθητο του Πάπα. Μακριά από εμένα
η κατάρα! Μπορεί, τα όσα γράφω να είναι λαθεμένα, αλλά πέστε
μου... Είναι σωστό να ρωτάς 10 μαθητές Γυμνασίου ποιος ήταν ο
Πλάτων και οι 9 να μην ξέρουν; Ξεχάσατε τα ρεζιλίκια (που
είδαμε και στην τηλεόραση) που ο δημοσιογράφος ρώτησε τρεις
νεαρές κότες αν ο Μέγας Ναπολέων ήταν αρχηγός της επανάστασης
του _21 κι αυτές απάντησαν ότι _δεν ήταν σίγουρες_. Ή το άλλο,
που κάποιος ρώτησε ποιος ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννης και
κανείς από τους χαχανίζοντες κλώνους, δεν γνώριζε. Είναι σωστό
(και αξιοπρεπές) για τη νεολαία να γνωρίζει τα πάντα για τους
_θεούς_ του ποδοσφαίρου και να μην ξέρει ποιος ήταν ο
Θουκυδίδης;
_H ζωή πάει μπροστά_, έλεγε ένα απ_ τα νεαρά _φυτά_ των νοτίων
προαστίων _γιατί πρέπει να γνωρίζω ποιος είναι ο
Παπαδιαμάντης;_.
Σε λυπάμαι, εκτόπλασμα του περλς & ντάιμοντς, ζόμπι του
μερσέντες και μικρομεσαίε του διογένη. Σε λυπάμαι όπως λυπάμαι
και τον εαυτό μου που, σαν νέος, δεν μπόρεσα να καταλάβω την
αξία που έχει η γλώσσα μου και η ιστορία μου (και γι_ αυτό δεν
έφταιγα μόνον εγώ, αλλά και οι δάσκαλοι εκείνης της εποχής).
Αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Παπαδιαμάντης, αν δεν έχεις
μελετήσει τους κλασικούς, αν δεν έχεις διαβάσει τον Ελύτη και
δεν έχεις δακρύσει με το ?ξιον Εστί, δεν είσαι παρά ένα σακί
κρέας, ένα ούφο, ένα πράγμα χωρίς προσωπική τιμή κι
αξιοπρέπεια. Και πρέπει να προσθέσω ακόμα ότι καμιά εντύπωση
δεν μου κάνει το Gti που σου αγόρασε ο πατέρας σου, επειδή
-νεαρό φυτό- τέλειωσες (αντιγράφοντας) το Λύκειο. Πτώμα είσαι.
Πολτός, που οι ισχυροί θα χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν τη
γενιά των φρανκεστάιν που θα μεθάνε στις μπάρες και θα
καταναλώνουν ηρωίνη, κρακ και κοκαΪνη και, μη μου πεις ότι
αυτά είναι λόγια ενός γέρο-παρατατικού, γιατί σε προκαλώ να
μου γράψεις τη δική σου άποψη, για να δουν οι αναγνώστες αν
_κρατάει νερό_. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αν έχεις κότσια, να το
παλέψουμε σε χώρους που υποτίθεται ότι η ηλικία σου σού δίνει
το πλεονέκτημα. H πρόκληση απευθύνεται κυρίως στα αντράκια
που, κάθε βράδυ, ξεσηκώνουν τις πόλεις με τα σπιναρίσματα, τις
_μπάντες_ και τους αυτοσχέδιους _αγώνες_ των _γκαμπριολέ_ που
τους έχουν αγοράσει οι λεφτάδες γονείς-εκμαυλιστές τους. Μια
Πόρσε 911, λέγεται ότι εδώρησε στον 15ετή κανακάρη του,
γνωστός Αθηναίος επιχειρηματίας κι αυτός έσπευσε να εκτελέσει
μια ηλικιωμένη γυναίκα που διέσχιζε ανύποπτη το δρόμο. Αν όλα
αυτά τα αγοράκια είναι _μάγκες_, γιατί δεν λαμβάνουν μέρος σε
πραγματικούς αγώνες για να τους κάνουν την Πράξη οι άνδρες και
οι γυναίκες που διαθέτουν τα απαραίτητα_ προσόντα;
Βλέπετε τι λέω;
Ναι σε όλα, αλλά στα πρωτοποριακά, τα δυνατά και τα αξιοπρεπή.
Ναι στις μεγάλες ταχύτητες, αλλά όχι στους δημόσιους δρόμους.
Μόνο στις πίστες και στις ειδικές διαδρομές των Ράλλυ. Ναι
στις σούζες, μα όχι στην Εγνατία ή την παραλιακή, αλλά μόνο,
όταν νικητές, περνάτε τη γραμμή του τερματισμού σ_ έναν αγώνα.
Ναι και στα γρήγορα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες, αλλά με
την προϋπόθεση ότι τα έχουμε σχεδιάσει και φτιάξει ΕΜΕΙΣ και
όχι ξενέρωτοι Φρίτσιδες, κρυόκωλοι Εσκαργκό και εργασιομανείς
Αριγκάτο. Μη μου πείτε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει
αυτοκινητοβιομηχανία. Το ξέρω. Το γράφω 35 χρόνια τώρα όπως
γράφω και τις αιτίες της μεγάλης προδοσίας. Δεν υπάρχει, γιατί
αυτοί την σκοτώσαν. Τα ανθρωπάκια που δεν είχαν το θάρρος να
υψώσουν το ανάστημά τους στις παρανοϊκές συντεχνίες που έκαναν
ό,τι μπορούσαν για να αποβιομηχανοποιήσουν την Ελλάδα, που με
τις επιλογές, τις απεργίες και τους _αγώνες_ τους για τη
διατήρηση των μίζερων _κεκτημένων_ τους σκότωσαν κάθε
δημιουργική προσπάθεια.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά... Ακόμα και τώρα, που μας ξεφτιλίζει
ο γκλιγκόροφ κι ο μπερίσα και η τσιλέρ μας απειλεί με νέα
τουρκοκρατία (εντός 48 ωρών μάλιστα) υπάρχει καιρός. Το μόνο
που χρειάζεται είναι να μείνουμε για λίγα δευτερόλεπτα
ακίνητοι, να σφίξουμε τις γροθιές και να πούμε στον εαυτό μας:
Τέρμα η _πλάκα_. Από εδώ και πέρα θα είμαστε σε ό,τι κάνουμε,
πρώτοι, δυνατοί και, το κυριότερο, αξιοπρεπείς, γιατί απλά και
ταπεινά δεν δεχόμαστε πλέον να μας αποκαλούν τους παρίες της
Ευρώπης.
Φαντάζεσθε τι έχει να γίνει αν αυτή την απόφαση την πάρουν (αν
και νομίζω ότι την έχουν ήδη πάρει) όλοι οι αναγνώστες των 4T,
αλλά και άλλοι νέοι και μεγάλοι που δεν διαβάζουν αυτό το
περιοδικό; Σε λιγότερο από ένα-δυο χρόνια, τα παλιά πρότυπα θα
έχουν καταρρεύσει, οι δεινόσαυροι της πολιτικής θα έχουν
συνταξιοδοτηθεί, οι συντεχνίες θα έχουν διαλυθεί και ένας νέος
άνεμος δυνατής, αλλά πάντα ταπεινής δημιουργικότητας θα
φυσήξει στη χώρα -χρησιμοποιώ συνεχώς τη λέξη _ταπεινός_ για
να τονίσω ότι οι πραγματικοί δημιουργοί, επαγγελματίες, οδηγοί
αγώνων, επιστήμονες, μηχανικοί, ερευνητές κ.λπ είναι πρώτα
ταπεινοί και μετά οτιδήποτε άλλο, για τον απλό λόγο ότι δεν
έχουν να αποδείξουν πλέον τίποτα και σε κανέναν.
Δεν ξέρετε πόσο θα ήθελα να δω αυτό το σιωπηλό, ευγενικό, αλλά
_θανατηφόρα_ αποτελεσματικό _κίνημα_, να κάνει την παρουσία
του αισθητή και στην Ελλάδα. Να δω τους μηχανικούς και τους
σχεδιαστές να φτιάχνουν αυτοκίνητα, αεροπλάνα και
μοτοσικλέτες, τους καλλιτέχνες να θαμπώνουν με τα έργα τους
τούς ευρωπαίους _εκπολιτιστές_, τους δημοσιογράφους να
στηρίζουν την προσπάθεια για προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια.
Δεν ξέρετε πόσο θα ήθελα να δω τη νεολαία μας να περπατάει με
το μέτωπο -ταπεινά- ψηλά, χωρίς να ψάχνει για τεχνητούς
παραδείσους, χωρίς να χοροπηδάει (όπως τώρα) στις κερκίδες, να
εκστασιάζεται με τους _θεούς_ της μπάλας ή να θαυμάζει τους
σχιζοειδείς _ήρωες_ της τρομοκρατίας. _Έχω ένα όνειρο_, έλεγε
ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μη φτάνοντας ούτε στο μικρό δαχτυλάκι
του μεγάλου αμερικανού μεταρρυθμιστή, τολμώ να πω ότι έχω κι
εγώ ένα -μικρό- όνειρο: να αποκτήσει η πατρίδα μου τη χαμένη
της αξιοπρέπεια έτσι που, όταν, για παράδειγμα, ταξιδεύω στην
_πολιτισμένη_ Ευρώπη να μπορώ να λέω: είμαι Έλληνας (και να
αισθάνομαι περήφανος γι_ αυτό) αντί να εισπράττω, όπως τώρα,
τα ειρωνικά χαμόγελα ατόμων που καμιά σχέση δεν έχουν με όσους
Έλληνες δημιουργούν και πρωτοπορούν.
Είναι άραγε τόσο δύσκολο να το πετύχουμε... Τι λέτε;._Κ.Κ.
TA EN ΔΗΜΩ
Απόηχοι από τη θητεία στην τοπική αυτοδιοίκηση
T η στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, οι δημοτικές
εκλογές θα αποτελούν παρελθόν, οι νέοι δήμαρχοι θα έχουν
εκλεγεί και τα νέα δημοτικά συμβούλια θα ετοιμάζονται να
αναλάβουν τα καθήκοντά τους (την Ιη Ιανουαρίου 1995). Ίσως,
κάποιοι παρατηρητικοί, να πρόσεξαν ότι ο υπογράφων δεν υπέβαλε
_υποψηφιότητα_ (παρόλο που οι προτάσεις υπήρξαν από όλο
-σχεδόν- το πολιτικό φάσμα) και χωρίς το γεγονός να έχει
ιδιαίτερη σημασία για τους_ ιστορικούς του παρόντος και του
μέλλοντος, καλό είναι να ειπωθούν λίγα πράγματα γι_ αυτή την
οπωσδήποτε, ενδιαφέρουσα εμπειρία, έτσι, προς τέρψιν των
αναγνωστών του Αντίλογου!
H ιστορία ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια μ_ ένα τηλέφωνο του
αείμνηστου (από κάθε πλευρά) Αντώνη Τρίτση που, αφού έθεσε
την_ πρωτότυπη ερώτηση _τι αυτοκίνητο ν_ αγοράσω_ (είχε βρει
ένα Νισάν_ Σέντρικ στον ΟΔΔΥ, αλλά τελικά πήρε ένα_ Ρενό
Εσπάς!) μου πρότεινε να συμπεριληφθώ στο συνδυασμό που
ετοίμαζε για τις δημοτικές εκλογές. Αφού πρώτα τον συμβούλευσα
να μην αγοράσει το_ Σέντρικ, του είπα πως η δουλειά μου δεν
μου επιτρέπει να ασχοληθώ -σωστά και αποτελεσματικά- με τα
κοινά (αν εκλεγόμουν). O Αντώνης, καλή του ώρα, δεν επέμεινε.
Έναν μήνα αργότερα όμως και μια μέρα πριν τη λήξη της
προθεσμίας για την υποβολή των υποψηφιοτήτων, ξανατηλεφώνησε.
Συναντηθήκαμε, μιλήσαμε για μια ώρα και έφυγα για το Υπουργείο
Εσωτερικών όπου και υπέβαλα την_ υποψηφιότητά μου! Είχε τον
τρόπο του ο Αντώνης κι εγώ σκέφθηκα πως ίσως κάποιο απ_ τα
οράματά του θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. H εξέλιξη
είναι γνωστή (στους αναγνώστες). Έγραψα εκείνες τις λίγες
λέξεις σαν υστερόγραφο στο Εν Λευκώ λέγοντας ότι είμαι
υποψήφιος και, προς μεγάλη μου έκπληξη, στις δημοτικές εκλογές
βρέθηκαν κάπου 9.000 Αθηναίοι που μου έβαλαν σταυρό και έτσι
εκλέχτηκα δημοτικός σύμβουλος. Κι άρχισε η_ οδύσσεια. O
Αντώνης με έκανε αντιπρόεδρο της Δημαρχιακής Επιτροπής, με
έβαλε στα Δ.Σ. του ONA, της ΔΕΦΑ και του 9.84, μου ανέθεσε να
ελέγχω τα έξοδα του Μηχανολογικού, μ_ έβαλε (μαζί με τον Νίκο
Απέργη) υπεύθυνο για το 3ο Διαμέρισμα, σε μια επιτροπή του
ΟΔΔΥ, με έχρισε αναπληρωματικό στην ΤΕΔΚΝΑ και μου έδωσε 3-4
ακόμα μικρές αρμοδιότητες.
Στην αρχή προσπάθησα να αντεπεξέλθω. Πήγαινα παντού, λάβαινα
μέρος σε όλα τα συμβούλια, παρακολουθούσα με τον Δήμαρχο το
μεγάλο διαγωνισμό για την προμήθεια των 100(;)
απορριμματοφόρων (που τον ακυρώσαμε και επαναπροκηρύξαμε όταν
είδαμε ότι η ελληνική βιομηχανία/βιοτεχνία δεν εκπροσωπείται
επαρκώς), αλλά και τους διαγωνισμούς για τις προμήθειες του
θερινού και χειμερινού ιματισμού των εργαζομένων στο Δήμο
Αθηναίων που, σαν ξεχωριστό θέμα, αξίζει 10 σελίδες σε κάποιο
περιοδικό.
Το πρωί στη Λιοσίων, το μεσημέρι στον ONA, το απόγευμα στον
9.84, το βράδυ στα Πετράλωνα και μετά από λίγους μήνες άρχισε
να γίνεται φανερό ότι η δουλειά μου στο περιοδικό πήγαινε για_
κλείσιμο. Απ_ τη μια έβλεπα ότι αν είχα το χρόνο (και τα μέσα)
να ασχοληθώ από το πρωί στις 7 μέχρι το βράδυ στις 11, σίγουρα
θα πρόσφερα έργο και, το κυριότερο, θα _γλίτωνα_ τον Δήμο από
μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, τουλάχιστον στους τομείς που
γνώριζα καλά. Έτσι, κάποια μέρα μίλησα με τον Αντώνη, του
εξήγησα πώς έχουν τα πράγματα και σιγά-σιγά απαλλάχτηκα από τα
καθήκοντά μου στη Δημαρχιακή, στη ΔΕΦΑ και στον ONA και έμεινα
με τα υπόλοιπα, συν την παρουσία στις περισσότερες
συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.
Τι κατάφερα; Λίγα πράγματα. Ας δούμε μερικά όχι για λόγους
ψηφοθηρίας πλέον, αλλά μόνο για την _ιστορία_...
- Ανάθεση της προμήθειας των απορριμματοφόρων σε μια ελληνική
βιομηχανία (την ΕΛΒΟ).
- Αλλαγή (παρά λίγο) του καθεστώτος των προμηθειών για τον
χειμερινό και θερινό ιματισμό (ο θάνατος του Δημάρχου
σταμάτησε τη διαδικασία εξυγίανσης των διαγωνισμών/προμηθειών)
- προκήρυξη (μετά από ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου
και σε συνεργασία με το ΕΜΠ) του διαγωνισμού για τη σχεδίαση
δύο οχημάτων μηδενικών ρύπων για την πόλη των Αθηνών
- Ολοκλήρωση του διαγωνισμού και απονομή των βραβείων ύψους 10
εκατομμυρίων δραχμών στους σχεδιαστές/μηχανικούς που
πρώτευσαν.
- Οργάνωση της εβδομάδας ελέγχου των αυτοκινήτων σε συνεργασία
με τον T_V και την ΕΛΠΑ.
Στα προηγούμενα πρέπει να προστεθούν και λίγες παρεμβάσεις στο
Δημοτικό Συμβούλιο για θέματα που πίστευα ότι η κομματική,
ιδεοληπτική και λαϊκιστική τύφλωση, ξεπερνούσε τα εσκαμμένα.
Τίποτα εντυπωσιακό δηλαδή με τα μέτρα των προβολέων των
καναλιών που εμφανίζονταν στο Δημοτικό Συμβούλιο μόνο όταν η
ατμόσφαιρα μύριζε αίμα και ποτέ όταν συζητούσαμε θέματα που
αφορούν τη ζωή των πολιτών της Αθήνας. Όλα αυτά τα χρόνια,
οδηγός μου ήταν ο Κοινός Νους και όχι οι κομματικές _γραμμές_,
και αυτό έχω την εντύπωση, τελικά, ότι εκτιμήθηκε από την
πλειοψηφία των συμβούλων (με τις απαραίτητες συμπλεγματικές
εξαιρέσεις).
Πολλοί είναι εκείνοι που με ρωτούν αν ένας άνθρωπος που έχει
μάθει να ζει και να εργάζεται στον _ιδιωτικό_ τομέα μπορεί να
τα βγάλει πέρα με τους ληθαργικούς, σχεδόν παραπληγικούς,
ρυθμούς του Δημοσίου. H απάντηση είναι OXI!
Μια δουλειά που στον ιδιωτικό τομέα γίνεται σε 5 λεπτά
χρειάζεται ένα με δύο χρόνια στο Δημόσιο. Οι αποφάσεις
λαμβάνονται μετά από μαραθώνιες συνεδριάσεις, κοινοποιούνται,
ελέγχονται, εφεσιβάλλονται, παραπέμπονται, ακυρώνονται,
επαναπροσδιορίζονται, επαναλαμβάνονται κ.ο.κ μέχρις σημείου
που κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν θυμάται ποιο ήταν το αρχικό
ερώτημα ή θέμα. Για να τα βγάλει κάποιος πέρα πρέπει να έχει
γερά νεύρα και απέραντη υπομονή και, το κυριότερο, να μην
κάνει άλλη δουλειά.
Πέρα όμως από τα προηγούμενα έχουμε τα κυκλώματα και τις
συντεχνίες. Που για να μπορέσει να τα αντιμετωπίσει ένας
Δήμαρχος, αντιδήμαρχος ή δημοτικός σύμβουλος, πρέπει
απαραίτητα να έχει κομματική κάλυψη αλλιώς τον_ πήρε και τον
σήκωσε. Εκεί είναι που ο χυδαίος λαϊκισμός και τα παχιά λόγια
περί_ προστασίας του αθηναϊκού λαού δεν είναι παρά το
προπέτασμα καπνού που καλύπτει τα ποικίλα και πολυπλόκαμα
συμφέροντα, που ξεκινούν από τις προμήθειες γάλακτος και_
παγωτού για τις παιδικές κατασκηνώσεις, μέχρι τον χειμερινό
και θερινό ιματισμό για τους εργαζομένους στην καθαριότητα και
αλλού (για να μην πούμε τίποτα για τις μεγαλύτερες προμήθειες
-σάρωθρα, απορριμματοφόρα, κάδοι κ.λπ). Και το εκπληκτικτό
είναι το εξής: όσο και να προσπαθήσει κανείς να _βγάλει άκρη_
με τα ολοφάνερα αυτά σκάνδαλα, τόσο περισσότερο χάνεται στο
λαβύρινθο. Αποφάσεις αναβάλλονται, συμβούλια ακυρώνονται,
προτάσεις _επαναδιατυπώνονται_ και επαναφέρονται από άλλη
πόρτα έτσι, που τελικά ή χάνεις το κουράγιο σου ή τελειώνεις
τη θητεία σου και δεν επιστρέφεις. Δείγμα: όσοι ενδιαφέρεσθε
παρακολουθήστε την εξέλιξη ενός δημοτικού έργου, του πάρκου
κυκλοφοριακής αγωγής που προορίζεται να γίνει στο χώρο της
παλιάς σχολής Χωροφυλακής. Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια το θέμα
ερχόταν και ξαναερχόταν στο Δημοτικό Συμβούλιο από διάφορες
υπηρεσίες που ζητούσαν να κατασκευστεί από κατασκευαστική
εταιρία αντί -όπως έπρεπε- να προκηρυχθεί πλειοδοτικός
διαγωνισμός και να ζητηθεί η μεγαλύτερη δυνατή χορηγία από
εταιρίες (ασφαλιστικές, προϊόντων γάλακτος, αναψυκτικών κ.λπ)
που θα ήθελαν να συνδέσουν το όνομά τους με την εκπαίδευση των
νέων στην οδική ασφάλεια.
O προϋπολογισμός του Δ.Α. πλησιάζει τα 54 δισεκατομμύρια
δραχμές το χρόνο και, όπως καταλαβαίνετε, το _ενδιαφέρον_
είναι τεράστιο και οι_ αδιάφθοροι είναι είδος εν ανεπαρκεία!
Πολλοί φίλοι είπαν ότι ήταν λάθος να μη βάλω πάλι
υποψηφιότητα. Αν όμως λάβουν υπόψη ότι με κανέναν τρόπο δεν θα
ήθελα να _προδώσω_ την εμπιστοσύνη εκείνων που ίσως με
ψήφιζαν, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών που ανέφερα πιο
πάνω, τότε θα δικαιολογήσουν την αποχή. ?λλωστε, υπάρχουν τόσο
πολλοί και ικανοί άνθρωποι που η απουσία ενός ακόμα
δημοσιογράφου μάλλον θα περάσει απαρατήρητη!._Κ.Κ.